Паважаны рэдактар!

Дазвольце праз Вашу газету давесці да ведама савецкай грамадскасці наступнае:

3 нейкага часу у сценах Беларускага дзяржаўнага універсітэта пачалося ўпартае цкаванне беларускіх пісьменнікаў-студэнтаў. Най-болыш яскрава гэта кампанія выявілася ў заметцы, змешчанай ў № 1 насценгазеты педфака «Кузня асветы» пад назвай «Фрагменты из жизни 2-го курса литературного отделения» ¹. У гэтай заметны, прасякнутай тупым мяшчанска-зайздрослівым асцервяненнем, відаць выразны замер скампраметаваць беларускага шсьменніка, узвёўшы на яго самыя бязглуздыя, самыя дзікія абвінавачванні.

Беларускіх пісьменнікаў абвінавачваюць у групавой «замкнутости», быццам не разумеючы таго, што з першых дзён наступления у універсітзт ніводзін студэнт не можа быць аднакава дружным як з тымі, з якімі ён не калькі год працаваў, так і з тымі, якіх ён першы раз бачыць у вочы.

Беларускіх пісьменнікаў абвінавачваюць у «белорусском шовинизме», не маючы на гэта абсалютна ніякіх падстаў, калі не лічыць таго, што гэтыя пісьменнікі, не ў прыклад іншым, усюды і заўсёды гавораць па-беларуску.

Беларускіх пісьменнікаў абвінавачваюць у тым, што яны чыста апранаюцца, носяць гальштукі, каўнерыкі, капялюшы, акуляры (які злачынны «шык»!), маюць на галаве валасы і ў кішэні насавыя хусцінкі.

Беларускіх пісьменнікаў абліваюць памыямі самай бруднай хуліганскай лаянкі, абзываюць «животными», раўняючы з «собаками» і ўжываючы іншыя непрыстойныя ў сценах універсітэта, прыёмы.

Гэты шалёны паход раз'юшанай дробнабуржуазнай стыхіі не сустрэў аніякага адпору з боку студэнцкіх грамадскіх арганізацый, а рэдакцыя газеты ў сваёй прьшісцы нават салідарызавалася з гэтай пісулькай і працягнула «кампанію» у чарговым нумары газеты. Дзякуючы гэтаму, шкодныя мяшчанскія настроі распаўсюдзіліся як на ўніверсітэту, так і за яго сценамі, зрабіўшы імёны беларускіх пісьмен-нікаў прадметам зласцівых насмешак і плётак.

Усё гэта зрабіла немагчымым для беларускага пісьменніка аставацца ў Беларускім дзяржаўным універсітэце і прымусіла нас з болем у сэрцы пакі нуць яго і шукаць магчымасщ пашырэння сваёй асветы ў іншых навучальных установах Савецкага Саюза.

Андрэй Александровiч

АлесьДудар

Міхась Зарэцкі ²

Уважаемый редактор!

Позвольте через вашу газету довести до сведения советской общественности следующее:

С некоторого времени в стенах Белорусского государственного университета начали упорную травлю белорусских писателей-студентов. Наиболее  ярко эта компания выразилась в заметке, помещенной в № 1 стенгазеты педфака «Кузница просвещения» под названием «Фрагменты из жизни 2-го курса литературного отделения» ¹. В этом заметна, пропитанной тупым мещанской-завистливым остервенением, видно четкая цель скомпрометировать белорусского писателя, возведя на него нелепые, дикие обвинения.

Белорусских писателей обвиняют в групповой «замкнутости», будто не понимая того, что с первых дней поступления в университет ни один студент не может быть одинаково дружным как с теми, с которыми он несколько лет работал, так и с теми, которых он первый раз видит в глаза.

Белорусских писателей обвиняют в «белорусском шовинизме», не имея на это абсолютно никаких оснований, если не считать того, что эти писатели, не в пример прочим, везде и всегда говорят по-белорусски. Белорусских писателей обвиняют в том, что они чисто одеваются, носят галстуки, воротнички, шляпы, очки (который преступный «шик»!), Имеют на голове волосы и в карманах носовые платочки.

Белорусских писателей обливают помоями самой грязной хулиганской брани, обзывают «животными», ровняя с «собаками» и применяя другие непристойные в стенах университета, приемы.

Этот безумный поход разъяренной мелкобуржуазной стихии не встретил никакого отпора со стороны студенческих общественных организаций, а редакция газеты даже солидаризировалось с этой писулькой и продолжила «компанию» в очередном номере газеты. Благодаря этому, вредные мещанские настроения распространились как по университету, так и за его стенами, сделав имена белорусских писателей предметом злостных насмешек и сплетен.

Все это сделало невозможным для белорусского писателя оставаться в Белорусском государственном университете и заставило нас с болью в сердце покинуть его и искать возможности продолжения своего образования в других учебных заведениях Советского Союза.

Андрей Александрович

Алесь Дудар

Михась Зарецкий ²

Карась (сакратар парткалектыву). Аўтары, разводзячы хлусню і дэмагогію, не ўлічваюць, на чый млын яны льюць ваду, выступаючы з такім лістом. Мы павінны з усёй выразнасцю сказать, што гэты ўчынак з'явіўся вышкам дробнабуржуазнага мяшчанскага уплыву на гэтых таварышаў. Калі ўспомніць паводзіны іх раней, дык гэта стане зусім ясна. Выступіў жа Тодар Глыбоцкі (ён жа Дудар) з прапановаю адар-ваць беларускі тэатр ад рэвалюцыйнага расійскага. Зараз, калі гэта тройка зварочваецца з беспадстаўным лістом, апялюе да савецкай гра-мадскасці, мы іх паводзіны павінны ацэньваць па іх сутнасці.

Шманцар. Нам трэба рашуча зганьбіць іх выступление і, паколькі яны партыйцы, паставіць пытанне аб прабыванні іх у партыі.

Аксельрод. Сярод падпісаўпшх ліст ёсць камсамолец Дудар. Мне думаецца, не будзе лішнім паглядзець на «камсамольскі» твар Дудара...

Мы павінны сёння не толькі рашуча асудзіць тых, хто напісаў ліст, але таксама і рэдакцыю газеты «Савецкая Беларусь», якая яго змясціла.

Броўка³ (ад маладых пісьменшкаў). Размова аб слабай беларусізацыі БДУ - гэта толькі шыльда. Ліст - палітычньі памфлет, які ганьбіць БДУ i нашу нацыянальную палітыку. Аўтараў трэба з партыі выгнаць.

Ад імя БелАПП ліст маладых пісьменнікаў асудзілі Ліманоўскі ⁴ i Барашка⁵.
Марук⁶ Справа не ў «фрагментах», а справа ў стане БДУ. Усе нашы дасягненні ў справе беларусізацыі, пралетарізацыі ёсць толькі фармальнасць.

Карась (секретарь партколлектива). Авторы, разводя ложь и демагогию, не учитывают, на чью мельницу они льют воду, выступая с таким письмом. Мы должны со всей ясностью сказать, что этот поступок явился верхом мелкобуржуазного мещанского влияния на этих товарищей. Если вспомнить поведение их раньше, то это станет совершенно ясно. Выступил же Тодор Глубокский (он же Дударь) с предложением оторвать белорусский театр от революционного российского. Теперь, когда это тройка обращается с безосновательным письмом, апеллируя к советской общественности, мы их поведение должны оценивать по их существу.

Шманцар. Нам нужно решительно осудить их выступление и, поскольку они партийцы, поставить вопрос о пребывания их в партии.

Аксельрод. Среди подписавших письмо есть комсомолец Дударь. Мне думается, не будет лишним посмотреть на «комсомольское» лицо Дудара ...

Мы должны сегодня не только решительно осудить тех, кто написал письмо, но также и редакцию газеты «Советская Белоруссия», которая его поместила.

Бровка³ (от молодых писателей). Речь о слабой белорусизации БГУ - это только вывеска. Письмо - политический памфлет, который позорит БГУ и нашу национальную политику. Авторов надо из партии выгнать.

От имени БелАПП письмо молодых писателей осудили Лимановский⁴ и Барашка⁵

Марук⁶ . Дело не в «фрагментах», а дело в состоянии БГУ. Все наши достижения в деле белорусизации, пралетаризацыи - есть только формальность.

Паважаны тав. рэдактар!

У № 278 (2466) «Савецкай Беларусі» ад 4 снежня 1928 г. змешчаны ліст у рэдакцыю, падпісаны тт. А. Александровічам, А. Дударам і М Зарэцкім. Гэтым лiстом даводзцца да ведама грамадскасці наконт адносін да беларускага пісьменніка ў Беларускім дзяржаўным універсітэце. Паколькі факты, пра яия гаворыцца ў гэтым лісце, датычаць да ўсіх пісьменнікаў, што вучацца ва універсітэце, мы просім Вас дазволіць праз Вашу газету паведаміць савецкую грамадскасць пра наступнае.

Усе факты, пададзеныя ў лісце памянёных таварышаў, адпавядаюць сапраўднасці і фарбы не згушчаны і не перабольшаны. Аднак мы мусім аданачыць, што гэтыя факты не характарызуюцъ адносін да пісьменнікаў усяе масы студэнцтва, а толькі нязначнай яе часткі, якая наогул варожа адносіцца да беларускага пісьменніка, як да такого і што пад ўплыў гэтай часткі, вольна ці нявольна, падпала і рэдкалегія насценгазеты. Мы расцэньваем гэтыя факты як выразнае праяўленне тэндэнцый вялікадзяржаўнага шавінізму, змаганне супраць якіх ёсць абавязак кожнага пралетарскага студэнта, а беларускага пісьменніка-студэнта ў асаблівасці. Аднак той метад «барацьбы», які ўжылі вышэйзгаданыя таварышы, не можа намі расцэньвацца як метад годны пралетарскага студэнцтва. Уход з універсітэта ёсць капітуляцыя перад труднасцямі ў справе беларусізацыі і пралетарызацыі БДУ, капітуляцыя перад чарговай вылазкай класавага ворага.

Мы уважаем, што беларускі пралетарскі шсьменнік, калі ён вучыцца ў БДУ, павінен не пакідаць яго, а дамагацца найбольш поўнага ажыц-цяўлення пастаноў партыі і ўлады аб беларусізацыі і пралетарьвацыі БДУ, не паддаючыся нi на якія правакацыі.

Ант. Адамовіч, Пятро Глебка, Сяргей Дарожны, Тодар Кляшторны, Крапіва, Максім Лужанін ⁸

Уважаемый тов. редактор!

В № 278 (2466) «Советской Белоруссии» от 4 декабря 1928 размещено письмо в редакцию, подписанное тт. А. Александрович, А. Дударем и М Зарецким. Этим письмом доводится до сведения общественности по поводу отношения к белорусскому писателю в Белорусском государственном университете. Поскольку факты, о каких говорится в этом письме, касаются всех писателей, которые учатся в университете, мы просим Вас разрешить через Вашу газету сообщить советской общественности о следующем.

Все факты, изложенные в письме упомянутых товарищей, соответствуют действительности и краски не сгущены и не преувеличены. Однако мы должны отметить, что эти факты не отражают отношения к писателям всей массы студенчества, а только незначительной ее части, которая вообще враждебно относится к белорусскому писателю, настолько что под влияние этой части, вольно или невольно, подпала и редколлегия стенгазеты. Мы расцениваем эти факты как четкое проявление тенденций великодержавного шовинизма, борьба против которых есть долг каждого пролетарского студента, а белорусского писателя-студента в особенности. Однако тот метод «борьбы», который применили вышеупомянутые товарищи, не может нами расцениваться как метод достоиный пролетарского студенчества. Уход из университета есть капитуляция перед трудностями в деле белорусизации и пролетаризации БГУ, капитуляция перед очередной вылазкой классового врага.

Мы настаиваем, что белорусский пролетарский писатель, если он учится в БГУ, должен не оставлять его, а добиваться наиболее полного воплощения постановлений партии и власти о белорусизации и пролетаризации БГУ, не поддаваясь ни на какие провокации.

Ант. Адамович, Петр Глебко, Сергей Дорожный, Тодор Кляшторный, Крапива, Максим Лужанин ⁸

У апошні час асабліва яскрава ў наша культурнае будаўніцтва пачалi прасякаць нацыянальна-дэмакратычныя тэндэнцыі, звязаныя з узмацненнем нашага наступления на капіталістычныя элементы ў краіне і з абвастрэннем класавай барацьбы. Гэтыя тэндэнцыі пачынаюць больш выразна прасякаць і ў партыю.

На старонках друку і ў паасобных выступлениях рад таварышаў (Жылуновіч, Зарэцкі і Глыбоцкі) высоўваюць наступнае асноўнае, на чым, па іх думцы, павінна «развівацца» беларуская нацыянальная культура ў БССР.

1.  Рабочыя і сяляне будуюць сацыялістычную гаспадарку; мы ж, пісьменнікі, не можам дапамагаць сваёй творчасцю гэтаму будаўніцтву таму, што ў самой прыродзе пісьменніка заложана тое што ён (пісьменнік) можа ў сваіх творах адлюстроўваць сучаснае будаўніцтва толькі пасля таго, як пройдуць дзесяткі гадоў. Іншымі словамі, па думцы гэтых таварышаў, сёння беларуская літаратура павінна развівацца на нашаніўскім перыядзе.

2.            Мы самабытныя, беларускі народ самабытны, нам напляваць на тое, што адбывалася і адбываецца ў іншых савецкіх рэспубліках, асабліва і ў наибольшая ступені ў РСФСР. У мінулым Беларусі, кажуць яны, ёсць шмат адзнак «нацыянальнага залатога веку», мы маем гістарычную пісьменнасць, мы маем гістарычных нацыянальных герояў, мы для стварэння легенд аб нацыянальным мінулым павінны ўваскрэсіць гэтых герояў. Па іх думцы, Цішка Гартны, Янка Купала і Якуб Колас маюць сваімі папярэднікамі Сымона Полацкага, Клемента Смаляціча і Кірылу Тураўскага.

3.            Мы, пры гэтым кажуць гэтыя людзі, не ўдзельнічаючы ў класавай барацьбе, з'яўляемся па сутнасці вельмі прызваітымі савецкімі людзмі, дый наогул усе беларускія пісьменнікі вельмі прызваітыя савецкія людзі, не тое, што ў расійскай літаратуры. Там ёсць эрэнбургі, пільнякі, івановы інш. Таму ні ў якім разе нельга гаварыць, што ў беларускай літаратуры можа мець месца ў якой бы там ні было ступені правая небяспека.

4.            Расійская літаратура для іх з'яўляецца зусім няўжытнай, чужой літаратурай. Для іх бліжэй і яны, бадай, не маюць нічога супраць «сёе-тое» пераняць у заходняй буржуазнай літаратуры.

Яны Кастрычнікавую рэвалюцыю разглядаюць як адзін з этапаў барацьбы за вызваленне беларускага народа, начаты ў эпоху Скарыны, Багушэвіча і да іх падобных.

Партыя мае свае, абсалютна процілеглыя гэтым «тэорыям» погляды і пастановы па даных пытаннях.

Першае і асноўнае. Партыя лічыць, што самае шырокае развіццё беларускай культуры стала магчымым дзякуючы выключна Кастрычнікавай рэвалюцыі.

Пралетарскі характар нашай культуры можа быць забяспечаны выключна бязлітаснейшай крытыкай буржуазнай надыянал-дэмакратычнай спадчыны, бязлітаснай барацьбой з пралазаннем у беларускую пралетарскую культуру варожьгх пралетарыяту элементаў буржуазнага светапогляду. Партыя адзначае, што класава выхаваўчая роля літаратуры ўсё яшчэ з'яуляецца невыстарчальнай і нездавальняючай для таго тэмпу культурнага росту, які зараз патрэбен пралетарскай дзяржаве ў інтарэсах паспяховага сацыялістычнага будаўніцтва. Партыя паказвае, што гэта класава выхаваўчая роля літаратуры і мастацтва будзе павялічвацца толькі пры ўмове, калі будзе ўзрастаць іх сугучнасць з эпохай пралетарскай дыктатуры; калі літаратура і мастацтва будуць болып выразна адлюстроўваць нашу эпоху, эпоху дыктатуры пралетарыяту, нашу барацьбу за сацыялістычнае грамадства, героіку рэвалюцыі, працэс стварэння сацыялістычнага грамадства і новага чалавека; лiтаратурная і мастацкая творчасць будуць прасякнуты сацыялістычнай свядомасцю і марксісцкім светапоглядам. Дапамагаць гэтаму - важнейшая чарговая задача кожнага камуніста, кожнага рэвалюцыянера, асабліва працуючага ў галіне літаратуры і мастацтва.

Пралетарыят не мае патрэбы ў нацыянальнай міфатворчасці. Наадварот, пралетарыят павінен вькрываць класавую сутнасць «нацыянальных герояў», выкрываць класавы змест міфа «аб нацыянальным залатым веку», паказаўшы працоўным масам класавую падаплеку гэтых міфаў і гэтай міфатворчасці.

Як жа гэтыя пастановы, як жа гэтую генеральную лінію КП(б)Б злучьщь з «тэорыямі» паказаных вышэй таварышаў? I тэорыя аб тым, што сацыялістычнае будаўніцтва само па сабе, а пісьменнікі самі па сабе, і тэорыя самабытнасці, і тэорыя аб «азіяцкай» расійскай літаратуры, ад якой беларуская, больш маладая, нібы не можа нічога ўзяць, ёсць непрыфарбаваная рэвізія лініі КП(б)Б па нацыянальным пытанні, ёсць патрабаванне замяніць культуру пралетарскую па змесце культурай буржуазнай. Паказанне на тое, што ў нас ныма эрэнбургаў, пільнякоў і івановых ёсць жаданне адцягнуць увагу ад сапраўды маючыхся ў беларускай літаратуры праяўленняў нацыянал-дэмакратызму. Правыя, нацыянал-дэмакратычныя тэндэнцыі ў беларускай літаратуры ў тысячу разоў небяспечней, чым ў расійскай, таму што наша літаратура маладая, дзіця Кастрычнікавай рэвалюцыі.

Партыя нікому не можа дазволіць рэвізаваць сваю генеральную лінію.

У гэтай сувязі стаіць выхад Александровіча, Дудара і Зарэцкага з універсітэта. Тэты факт гаворыць аб тым, што ў нашым асяроддзі - у партыі і ў камсамоле - ёсць «папутчыкі». Пры цвёрдым курсе партыі на развіццё беларускай культуры, нацыянальнай па форме і пралетарскай па змесце, «папутчыкі» адсейваюцца.

Мы павінны зараз больш, чым калі б там ні было, вывучаць пастановы па нацыянальным пытанні. Мы зараз больш, чым калі б ні было, павінны не дапускадь нацыянал-дэмакратызму ў нашу літаратуру. Мы зараз павінны паставіць з усей вастрынёю перад членамі партыі і камсамольцамі задачу - цвёрда, рашуча праводзіць лінію партыі. Мы павінны заклікаць на барацьбу з усімі тымі, хто хоча, каб партыя адмовілася ад сваей генеральнай лініі, хто хоча аслабіць барацьбу, у першую чаргу супраць беларускага нацыянал-дэмакратызму, а таксама расійскага і ўсялякага іншага шавінізму.

Мы павінны дабіцца, каб у беларускай літаратуры быў толькі пралетарскі змест, знішчаючы ўсякі антьпралетарскі нацыянал-дэмакра-тычны ўхіл.

Я. Васілевіч

В последнее время особенно ярко в наше культурное строительство начали прорезаться национально-демократические тенденции, связанные с усилением нашего наступления на капиталистические элементы в стране и с обострением классовой борьбы. Эти тенденции начинают более четко прорезаться и в партию.

На страницах печати и в отдельных выступление ряд товарищей (Жилунович, Зарецкий и Глубокский) выдвигают следующее основное, на чем, по их мнению, должна развиваться белорусская национальная культура в БССР.

1. Рабочие и крестьяне строят социалистическое хозяйство; мы же, писатели, не можем помогать своим творчеством этому строительству потому, что в самой природе писателя заложено то, что он (писатель) может в своих произведениях отражать современное строительство только после того, как пройдут десятки лет. Иными словами, по мысли этих товарищей, сегодня белорусская литература должна развиваться на нашенивовском периоде⁹.
2. Мы самобытные, белорусский народ самобытный, нам наплевать на то, что происходило и происходит в других советских республиках, особенно и в наибольшей степени в РСФСР. В прошлом Белоруссии, говорят они, есть много примеров «национального золотого века», мы имеем историческую письменность, мы имеем исторических национальных героев, мы для создания легенд о национальном прошлом должны воскресить этих героев. По их мнению, Тишка Гартны, Янка Купала и Якуб Колас имеют своими предшественниками Симеона Полоцкого, Клемента Смолятича и Кирилла Туровского.
3. Мы, при этом говорят эти люди, не участвуя в классовой борьбе, являемся по сути очень востребованными советскими людьми, да и вообще все белорусские писатели очень востребованные советские люди, не то, что в российской литературе. Там есть Эренбурги, Пильняки, Ивановы др. Поэтому ни в коем случае нельзя говорить, что в белорусском литературы может иметь место в какой бы то ни было степени правая опасность.
4. Российская литература для них является совершенно неживой, чужой литературой. Для них ближе, и они, пожалуй, не имеют ничего против «кое-что» перенять в западной буржуазной литературе. Они Октябрьскую революцию рассматривают как один из этапов борьбы за освобождение белорусского народа, начатую в эпоху Скорины, Богушевича и им подобных.
   Партия имеет свои, абсолютно противоположные этим «теориям» взгляды и постановления по данным вопросам.

Первое и основное. Партия считает, что самое широкое развитие белорусского культуры стало возможным благодаря исключительно Октябрьской революции.

Пролетарский характер нашей культуры может быть обеспечен исключительно беспрерывной критикой буржуазного национально-демократического наследия, беспощадной борьбой с проползанием в белорусскую пролетарскую культуру вражеского пролетариату элементов буржуазного мировоззрения. Партия отмечает, что классово воспитательная роль литературы все еще является неполноценной и неудовлетворительной для того темпа культурного роста, который сейчас нужен пролетарскому государству в интересах успешного социалистического строительства. Партия указывает, что это классово воспитательная роль литературы и искусства будет увеличиваться только при условии, если будет возрастать их созвучность с эпохой пролетарской диктатуры; когда литература и искусство будут больше четко отражать нашу эпоху, эпоху диктатуры пролетариата, нашу борьбу за социалистическое общество, героику революции , процесс создания социалистического общества и нового человека; литературное и художественное творчество будут проникнуты социалистическим сознанием и марксистским мировоззрением. Помогать этому - важнейшая очередная задача каждого коммуниста, каждого революционера, особенно работающего в области литературы и искусства.

Пролетариат не нуждается в национальном мифотворчестве. Наоборот, пролетариат должен раскрывать классовую суть «национальных героев», разоблачать классовое содержание мифа «о национальном золотом веке», показав рабочим массам классовую подоплёку этих мифов и этого мифотворчества.

Как же эти постановления, как же эту генеральную линию КП (б) Б совместить с «теориями» указанных выше товарищей?  И теория о том, что социалистическое строительство само по себе, а писатели сами по себе, и теория самобытности, и теория о «азиатской» русской литературе, от которой белорусская, более молодая, будто не может ничего взять, есть неприкрытая ревизия линии КП ( б) по национальному вопросу, есть требование заменить культуру пролетарскую по содержанию культурой буржуазной. Указание на то, что у нас нет эренбургов, пильняков и ивановых есть желание отвлечь внимание от действительно имеющихся в белорусской литературе проявлений национал-демократизма. Правые, национал-демократические тенденции в белорусской литературы в тысячу раз опаснее, чем в российской, потому что наша литература молодая, дитя Октябрьской революции.

Партия никому не может позволить ревизовать свою генеральную линию.

В этой связи стоит выход Александровича, Дудара и Зарецкого из университета. Текущий факт говорит о том, что в нашей среде - в партии и в комсомоле - есть «попутчики». При твердом курсе партии на развитие белорусского культуры, национальной по форме и пролетарской по содержанию, «попутчики» отсеиваются.

Мы должны сейчас больше, чем когда бы то ни было, изучать постановления по национальному вопросу. Мы сейчас больше, чем когда бы ни было, должны не допускать национал-демократизма в нашу литературу. Мы сейчас должны поставить со всей остротой перед членами партии и комсомольцами задачу - твердо, решительно проводит линию партии. Мы должны призвать на борьбу со всеми теми, кто хочет, чтобы партия отказалась от своей генеральной линии, кто хочет ослабить борьбу, в первую очередь против белорусского национал-демократизма, а также российского и всякого другого шовинизма.

Мы должны добиться, чтобы в белорусской литературе было только пролетарское содержание, уничтожая всякий антипролетарский национал-демократический уклон.

Е. Василевич

Паважаны тав. Рэдактар.

У № 278 газеты «Савецкая Беларусь» быў змешчаны наш ліст, у якім мы заяўлялі аб сваім выхадзе з Беларускага дзяржаўнага універсітэта. Паміма шматлікіх водгукаў з боку студэнцтва, гэты ліст узняў вакол сябе розныя гутаркі і меркаванні і тым самым можа паслужыць на карысць нашым класавым ворагам як у БССР, так і па-за межамі. Пацвярджаючы ўсе факты, паказаныя ў лісце і пацвярджаючы тое, што гэтыя факты ёсць праява мяшчанскай дробнабуржуазнай стыхіі, якая перашкаджае правядзенню нацыянальнай палітыкі і якая толькі часткова выявілася ў упаванні беларускіх пісьменнікаў, мы, аднак, з поўнай шчырасцю прызнаем, што дапусцілі памылку, дэманстрацыйна пакінуўшы універсітэт, замест таго, каб у сценах яго, разам з партыйнымі і грамадскімі арганізацыямі весці барацьбу супраць ненармальнасцей, аб якіх мы пісалі.

Мы заўсёды лічылі і лічым, што палітыка Камуністычнай партыі і Савецкай улады ў нацыянальным пытанні і практыка яе правядзення з'яўляюцца адзіна правільнымі.

Андрэй Александровiч.

АлесьДудар, Міхась ЗарэцкІ

Савецкая Беларусь. 1918 (так в тексте сборника, на самом деле 1928). 23 снежня.

Уважаемый тов. Редактор.

В № 278 газеты «Советская Белоруссия» был помещено наше письмо, в котором мы заявляли о своем выходе из Белорусского государственного университета. Помимо многочисленных откликов со стороны студенчества, это письмо вызвало вокруг себя различные разговоры и мнения и тем самым может послужить на пользу нашим классовым врагам, как в БССР, так и за пределами. Подтверждая все факты, указанные в письме и подтверждая то, что эти факты есть проявление мещанской мелкобуржуазную стихии, которая препятствует проведению национальной политики и которая только частично проявилась в отношении белорусских писателей, мы, однако, с полной искренностью признаем, что допустили ошибку, демонстративно покинув университет, вместо того, чтобы в стенах его, вместе с партийными и общественными организациями вести борьбу против ненормальностей, о которых мы писали.

Мы всегда считали и считаем, что политика Коммунистической партии и Советской власти в национальном вопросе и практика ее проведения являются единственно правильными.

Андрей Александрович.

Алесь Дудар, Михась Зарецкий

Броўка Пятрусь (П. У.; 1905-1980), беларускі паэт, грамадскі дзеяч, народны паэт БССР (1962), акадэмік АН БССР (1966), Герой Сацыялістычнай працы (1972), заслужаны дзеяч навукі БССР (1975). У 1927-1928 гг. адказны сакратар акруговай газеты «Чырвоная Полаччына», студэнт педагагічнага факультэта Белдзяржуніверсітэта.

Бровка Петрусь (П. В.; 1905-1980), белорусский поэт, общественный деятель, народный поэт БССР (1962), академик АН БССР (1966), Герой Социалистического труда (1972), заслуженный деятель науки БССР (1975). В 1927-1928 гг. ответственный секретарь окружной газеты «Красная Полотчина», студент педагогического факультета Белгосуниверситета.

Ліманоўскі Янка (I. M.; 1896-?), беларускі пісьменнік, член ЦБ Усебеларускага аб'яднання пісьменнікаў і паэтаў «Маладняк», адзін з арганізатараў і кіраўнікоў БелАПП. У гады Вялікай Айчыннай вайны супрацоўнічаў з акупантамі. 3 1944 г. у Германіі, пазней у ЗША.

Лимановски Янка (IM; 1896 -?), Белорусский писатель, член ЦБ Всебелорусского объединения писателей и поэтов «Молодняк», один из организаторов и руководителей БелАПП. В годы Великой Отечественной войны сотрудничал с оккупантами. С 1944 в Германии, позже в США.

Барашка Ілары (1. М.; 1905-1968), беларускі пісьменнік. Працаваў у часопісах «Полымя», «Малады араты», з 1927 г. у газеце «Чырвоная змена». У 1928 г. студэнт педагагічнага факультэта Белдзяржуніверсітэта.

Барашка Илары (1. М.; 1905-1968), белорусский писатель. Работал в журналах «Пламя», «Молодой пахарь», с 1927 г. в газете «Красная смена». В 1928 г. студент педагогического факультета Белгосуниверситета.

Марук Я. Н., студэнт педагагічнага факультета Белдзяржуніверсітэта, састаяў на ўчоце ў яго партыйнай ячэйцы. У далейшым працавау у Белдзяржвыдавецтве, Радыёкампэце.

Марук Е. Н., студент педагогического факультета Белгосуниверситета, состоявший на учете в его партийной ячейке. В дальнейшем работал в Белгосиздательтсве, Радиокомпате.

Ліст ад трупы паэтаў-узвышанцаў на сходзе етудэнтаў і выкладчыкаў педагагічнага факультэта універсітэта зачытаў Антон Адамовіч.

Письмо от группы поэтов-возвышенцев на собрании студентов и преподавателей педагогического факультета университета зачитал Антон Адамович.

Усе падпісаўшыя ліст маладыя пісьменнікі былі студэнтамі літаратурна-лінгвісіычнага аддзялення педагагічнага факультэта. У далейшым пакінулі значны след у развіцці беларускай літаратуры і культуры.

Все подписавшие письмо молодые писатели были студентами литературно-лингвистического отделения педагогического факультета. В дальнейшем оставили значительный след в развитии белорусской литературы и культуры.